Helaas is de meest voorkomende oorzaak het opzettelijk achterlaten van een hond door de eigenaar. De typische situatie is dat gezinnen die zich haasten om een puppy te krijgen, zich niet volledig bewust zijn van de verantwoordelijkheden om hondenbezitter te worden. Een onvolwassen (en illegale) reactie op een gezin dat beseft dat ze hun hond niet langer willen houden, is hem in de steek laten. De gebruikelijke oplossing is om het huisdier naar een afgelegen locatie te brengen en het af te zetten zodat het de weg terug naar huis niet kan vinden.
Huisdieren leveren de grootste bijdrage aan de zwerfpopulatie. Honden in bezit kunnen wel 15 jaar oud worden, gemeentelijke hondenbusjes vangen ze niet, ze kunnen elke 6 maanden een nestje produceren en het hele nest zal waarschijnlijk overleven. Terwijl ik door sociale media blader, verschijnt er weer een foto van een kat of puppy terwijl vrienden verhalen delen over de nieuwste trucs en triomfen van hun huisdieren. In mijn eigen sociale berichten zie ik vaak dat mijn honden er schattig uitzien of grappige dingen doen.
Deze huisdieren, in liefdevolle huizen met eigenaren die dol op ze zijn, hebben niet alleen het potentieel om kleine sterren op sociale media te worden, maar krijgen meestal goede voeding, veterinaire zorg en training die hen klaarmaakt voor een gezond en tevreden leven. Het kan daarom moeilijk te begrijpen zijn dat miljoenen katten en honden over de hele wereld niet thuis zijn, niet goed worden gevoed of de zorg krijgen die ze nodig hebben. Katten en honden kunnen verdwalen of uit hun huizen verdwalen, en sommigen hebben hun hele leven op straat gewoond. Deze huisdieren missen vaak langdurige menselijke zorg of aandacht.
Huisdieren in opvangcentra kunnen worden gevoerd en verzorgd, maar hebben een één-op-één band nodig met een liefhebbende eigenaar of familie. Wanneer misplaatst mededogen over het hoofd wordt gezien, leidt dit vaak tot grote conflictsituaties tussen mens en hond en verergert het probleem voor het onderwerp dat deze individuen of organisaties de hond willen helpen. De nieuwe en oude honden kunnen groepen vormen en probleemgedrag gaan vertonen, wat problemen kan veroorzaken, zelfs voor de oudere inwonende honden die de lokale gemeenschap eerder vreedzaam heeft geaccepteerd. Behalve in India promoten dierenactivisten nergens anders dakloosheid bij honden met zoveel enthousiasme en onwetendheid.
Reuen kunnen tijdelijk lange afstanden afleggen om te paren, maar ze keren over het algemeen terug naar hun vertrouwde geboortegrond en waar ze veilig onderdak en voldoende voedsel kunnen vinden. Het ABC-beleid van de Animal Welfare Board of India negeert huisdieren en vaccineert en steriliseert willekeurig enkele dakloze honden. Het is van cruciaal belang dat gemeenschappen controleren welke voedselbronnen beschikbaar zijn voor zwerfhonden, hetzij als etensresten, hetzij als open toegang tot afval, om niet een groter aantal honden aan te trekken. Vroege negatieve interacties waarbij een pup mogelijk is geraakt door een mens of vermijdingsgedrag van hun moeder heeft geleerd, kunnen ertoe leiden dat op hun hoede, ongenaakbare honden aan de periferie van menselijke nederzettingen leven, afhankelijk van stukjes afval, zoals hun vroege wolvenvoorouders.
DIT is ook de reden waarom het doden van zwerfhonden niet werkt zoals ABC, het richt zich op het resultaat van het probleem (dakloze honden op straat) in plaats van op de bron (huisdieren). Het kunnen buurthonden of gemeenschapshonden zijn die gedeeltelijk afhankelijk zijn van mensen, maar waarvan de bewegingen volledig onbeperkt zijn. Kinderen worden vaker gebeten dan volwassenen, omdat honden meer zelfvertrouwen hebben om iets van hun eigen grootte aan te nemen. In Delhi heeft het hooggerechtshof daarentegen een uitspraak gedaan waarbij zwerfhonden het recht op voedsel en het recht om te worden gevoederd.
Dit is vooral het geval wanneer voerbakken voor gemeenschapsdieren honden voeren in particuliere wooncomplexen of bij de toegangspoort, honden worden over het algemeen territoriaal van deze ruimte. Dit is te wijten aan het sociale stigma tegen sterilisatie en eigenaren staan ophaling en sterilisatie niet toe, waardoor de honden ongecastreerd blijven, vrij rondlopen en blijven bijdragen aan een groeiende populatie zwerfhonden. Maar omdat lokale autoriteiten misschien tekortschieten in hun vermogen om dit te doen, nemen individuen en organisaties vaak de verantwoordelijkheid voor de behandeling van deze honden op zich. En ja, ik weet dat je boos bent over een aantal van de hierboven genoemde redenen, maar verspil alsjeblieft geen energie door na te denken over de acties van mensen die oude honden in de steek laten.
De twee kanten van dit spectrum, en alle schakeringen daartussen, zijn alledaags, met ruzies, gevechten, politie- en rechtszaken over de 'rechten' van straathonden en indirecte of directe wreedheid jegens hen. .
Leave a Comment